سلام دلم....
حاجي جان ! خود کرده را تدبير نيست !!
اين آتشي است که خودمان از خدا خواستيم . مگر يادت نيست ؟!
شب و روزهاي مسجد , هيئت , شهدا , ظهر عاشورا , چشمهاي خيس , بغضهايي که هنوز در گلويت يادگار مانده است , تعصب ولايت و آقا, خنده و گريه هايي که از منبر و روضه تا قلب بهشت خدا ادامه داشت و عمر و روزگاري که الهي شکر اينگونه گذشت ....
همه اينها حلالت !
ياد همه رفقا از شهيد و زنده و مسجد و هيئتيهايي که خودم و خودت بهتر مي دانيم و مي شناسيم که خيلي از ماها بهتر بودند و هستند هم بخير !
مي دانم داغ رفيق ديدن سخت است خاصه اينکه تعصب کش ولايت و مسجد و هيئتي و در يک کلمه بسيجي هم باشد.
حرف ديگري ندارم چون همه اينها دلي است و اينهايي را هم که گفتي و گفتم خيلي کمتر از آنچيزهايي است که در دل مانده است...
من هم دلم براي خودت و خودم و همه خوبترهاي بهتر از خودم و خودت تنگ شده است...
درست مثل دلت !!!