مطمئنم گر علي هم اكنون زنده بود و حكومت همين ايران حال ما را داشت، تمام وجودش را مي داد اما نمي گذاشت كه وزير رفاه سابق اين مملكت به ظاهر اسلامي مزخرف، نان يتيمان بخورد. علي سرش را مي داد ولي تا پاي جان در مقابل صدور دختراني كه از خرج سنگين عمل فاحشه مي گردند مي ايستاد. تحمل و تحمل و تحمل حدود و ثغوري دارد. وقتي كه جان دادن پدر به مقابل چشمانت را ديدي، ديگر اين مسائل بي معنايند. آقايي كه با اين مطلب مزخرف چون كبك سرت را به زير برف برده اي، نفر اول المپياد چند سال قبل رياضي تهران، درليست اراذل و اباش ها و سرقت از منازل، يعني هزاران بار لعنت و افسوس خوردن بر جمهوري اي كه از درد ملتش بي خبر است. فقر و ايمان؟ تا كجا سجده كند جواني كه مادر بيمارش شفا نمي يابد مگر با پول؟ امثال رفيق من مقداد (خ) اندك اند. او چهل مليون تومان ناقابل براي خود و قابل براي شما را ندارد تا ببيند. اما با اين حال بالا رونده ئ جدارالناس نمي گردد. هرگز، هرگز و هرگز. اما همسايه ئ او اين صبر وطاقت را ندارد. نمي تواند نماينده ئ اين مردم در مجلس را ببيند كه ماشين ماكسيمايش مي شود بنز، در حالي كه فرزندش در رخت خواب از درد مي غلتد. مطلبت را جمع كن. اگر رهبر اين جامعه روزي رخت برچيدند و برود، فشار قبر سختي در انتظارش خواهد بود. مي داني چرا؟
واي بر آن رهبري كه در مقابل سوء استفاده هاي بي شمار از بانوان و دختران مملكتش خونش به جوشش نيامده باشد و تنها جوانان را انقلابي بداند اما بر زبان. نه خير. اعتياد مردان و پسران ما را به بردگي گرفته است. ديگر آن روزگاران خوش و خرم به سر آمده؛ كه من طاقت بياورم و در مقابل كاستي هاي كمر شكن، كمر شكن و كمر شكن دوام آورم. در انتها بايد به شما و امثال شما بگويم كه، آسوده دلان را غم شوريده سران نيست.
يا علي...